Beschrijving

Aangrijpende roman over dementie.

Fragment

Het zat allemaal in zijn hoofd, alle vragen, antwoorden, wensen, verlangens. De wens zich uit te kunnen drukken, het verlangen naar zelfstandigheid. Het zat in zijn hoofd, opgeborgen als in een kluis met een slot op de deur van zijn mond, een combinatieslot waarvan soms, een enkele maal, een cijfer op de goede plaats terecht kwam en hij een schouderklopje kreeg en hoofden zag, vlak voor zijn gezicht zoals een baby hoofden ziet als er bezoek is. Met hetzelfde gemompel, dezelfde aanmoedigingen, het was een kwestie van tijd voor ze hem gingen kietelen. Het zit in mijn hoofd, zei hij tegen zichzelf, ik weet zoveel, ik weet een leven, alle kennis en feiten opgespaard en bewaard. Hij keek rond en zag het bezoek, wazig omdat hij te veel met zichzelf bezig was, als hij focuste zou hij ze allemaal weer horen met hun ‘toe maar’ en ‘zie je wel, hij is er af en toe heus nog wel bij’. Hij sloot zijn mond toen hij ‘wilt u nog een slokje’ hoorde en klemde zijn kaken op elkaar toen hij de rand van een kopje tegen zijn tanden voelde tikken. Allemaal in mijn hoofd en kijk ze eens zitten. Kijk mij eens zitten. Hij wachtte tot het kopje vlak voor hem stond en zwaaide met een arm. De koffie golfde over de tafel en hij hoorde verontwaardigde kreten, een vloek, geschuif van stoelen, gehannes met servetten en een zakdoek. Hij wist niet of hij genoot. Hij voelde iets van bevrediging, tevredenheid, maar of het genieten was, durfde hij niet te zeggen, daarvoor was genieten te lang geleden. Hij had in elk geval laten zien dat hij nog wel iets kon.

Recensie

Bibliotheekadviesdienst: Met grote fijngevoeligheid wordt verteld hoe Joop, een Alzheimerpatiënt, zijn grip op de werkelijkheid verliest. In het eerste van drie delen, 'Thuis', probeert Joop de verergerende klachten nog te negeren. In 'Therapie' is de diagnose gesteld en raken werkelijkheid en herinnering steeds meer verward, in de onbekende situatie van de dagopvang. In 'Welzorg' woont hij permanent in een verpleeghuis, waar overmedicatie en andere misstanden aan de orde van de dag zijn. Zijn leven is onleefbaar geworden. De auteur (1944) gebruikt het eerste-persoonsperspectief, in tegenstelling tot andere boeken over dementie die vaak de derde persoon gebruiken. De schrijver van verschillende jeugdboeken-series (o.a. Bob Evers) en misdaadromans, won in 2000 de Gouden Strop. Hij heeft een grote verontwaardiging inzake de onmenselijke toestanden in de zorg. Dit komt voort uit zijn ervaringen met familieleden die afhankelijk waren van verpleeghuiszorg. Dit is een sterk pleidooi voor een meer humane behandeling van weerloze ouderen. Herkenbaar voor iedereen die te maken heeft met Alzheimer. Vrij kleine druk. (Bibliotheekadviesdienst) Een van de eerste romans over toestanden in ouderenzorg gezien vanuit een patiënt. (Bibliotheekadvies) REACTIES VAN LEZERS: Lieve Jansen (Belgie): “Ik wil je heel hard bedanken en je proficiat wensen met je boek ‘In mijn hoofd’. Ik werk als zorgkundige in een zorgcentrum en heb dikwijls te maken met dementerenden. Ik vond je verhaal zo herkenbaar! Wij volgen meermaals cursussen en bijscholingen over dementie maar deze roman leert mij veel meer. Het verhaal is zo mooi geschreven dat je jezelf echt in het hoofd plaatst van Joop. Je voelt dezelfde twijfel, angst ... Je hebt hier ongetwijfeld veel research voor gedaan? Het is duidelijk dat je prachtig kan vertellen. Nogmaals dankjewel voor dit boek en ik raad het al mijn collega’s aan!” Diny Bindervoet-Schaap: Ik heb "In mijn hoofd" gelezen, ik vond het indrukwekkend! Heel goed geschreven, ik begreep wat Joop doormaakte, vreselijk! Het is een beangstigende gedachte dat het mogelijk is deze ziekte zelf ook te krijgen. Wat moet dat vreselijk zijn als het zo verward wordt in je hoofd! Willeke Duchesne: ‘Net heb ik uw boek "in mijn hoofd" uitgelezen. Wat een prachtig en huiveringwekkend boek. U heeft invoelbaar gemaakt wat er gebeurt met mensen met dementie, maar ook met hun familie. Mijn broer met Alzheimer woont nog thuis bij zijn vrouw, mijn schoonzus. Zij probeert hem, met veel hulp, zelf te verzorgen. Ik zal haar uw boek aanraden. Evenals aan mijn andere broers en zussen. Voor mezelf heb ik een levenstestament/wilsverklaring opgesteld en met mijn huisarts en familieleden besproken, ik hoop dus nooit in een afhankelijke positie in een verpleeghuis te komen.'